Zapasy w stylu wolnym
W zapasach w stylu wolnym można atakować nogi przeciwnika jak również można wykonywać techniki nogami. W związku z tym pozycja od jakiej rozpoczyna się walka, w tzw. “stójce” jest ona bardziej obniżona niż jak to wygląda w zapasach w stylu klasycznym.
Pozycja stojąca może być wysoka (charakterystyczna dla cięższych kategorii wagowych) jak i bardzo niska (oczywiście występująca w lżejszych kategoriach wagowych).
Ustawienie nóg może być w wykroku lub jak to preferują “azjaci” na jednej wysokości, tzw. “stójka frontalna”.
Walka w pozycji “parterowej” występuje wtedy, gdy jeden z zawodników wykona akcję, w wyniku której przeciwnik upadnie na matę i dotknie jej biodrami, klatką piersiową, kolanami, rękoma.
Gdy zawodnik przyjmie klęk, będzie to “parter wysoki” a gdy znajdzie się w leżeniu przodem, będzie to “parter niski”. Ta pozycja jest bardzo stabilna, umożliwia pełną obronę we wszystkich kierunkach.
Charakterystyczną pozycją dla “parteru” jest pozycja “mostowa”. W ten sposób broni się zawodnik przed położeniem go na łopatki ale poprzez most można również wykonywać niektóre ataki w “parterze”.
Jak wspomniano wcześniej w stylu wolnym można wykonywać ataki na nogi i nogami. Jednym z podstawowych działań w stylu wolnym jest atak na nogi. Może to być zejście do jednej nogi lub zejście do dwóch nóg. Atak ten można wykonać powalając przeciwnika , hacząc drugą nogę lub wykonując rzut z uchwytem nogi lub dwóch nóg.
W stylu wolnym często zawodnicy wykonują przerzuty charakterystyczne do techniki stylu klasycznego jak i specyficzne dla stylu wolnego. Do takich technik należy przerzut “suples z nogą” lub przerzut przez barki, tzw. “dżaksarow” (nazwa pochodzi od zawodnika, który po raz pierwszy wykonał ten element).
W pozycji parterowej stosuje się elementy, które swą nazwę wzięły od nazwy zawodników lub narodowości zawodników wykonujące je po raz pierwszy. Stąd nazwa popularnych technik w “parterze” jak “klucz japoński” , “klucz turecki” lub bardzo specyficznie nazywane elementy techniczne jak “odwrotny pas”.
Można powiedzieć, że w zapasach występuje niezliczona ilość “chwytów” - technik jakimi posługują się w walce zawodnicy. Każdy wybitny zawodnik w sposób tylko i wyłącznie charakterystyczny dla siebie wykonuje znaną technikę. Jest to tzw. technika “mistrzowska”. Właściwie nikt drugi nie potrafi wykonać tego w sposób identyczny. Dlatego wybitni zawodnicy posiadali zawsze swój “koronny chwyt”, którym rozstrzygali większość pojedynków na swoją korzyść. Mistrz olimpijski Kazimierz Lipień słynął z doskonałego wykonania tzw. “nurkowania”, Andrzej Supron z wykonania przerzutu przez bark, Ryszard Świerad z “biodra”, Andrzej Wroński z doskonałych “wynoszeń” z parteru, Marek Garmulewicz z ataku “młynkiem w parterze”.

Źródło "Zapasy i sumo"
Multimedialna Publikacja PZZ

Zapasy w stylu klasycznym
Zapasy w stylu klasycznym są walką, w której zawodnicy stosując określone manewry i działania dążą do położenia przeciwnika na łopatki lub uzyskania tak zwanej przewagi technicznej.
Celowi temu służy określona ilość chwytów, których skuteczne zastosowanie pozwala odnieść zwycięstwo przez tzw. “tusz” (czyli położenie przeciwnika na łopatki) lub w przypadku gdy przeciwnik umiejętnie się broniąc wychodzi z zagrożonych pozycji, odnieść zwycięstwo na punkty (czyli przez przewagę techniczną). Styl klasyczny tym różni się od tzw. stylu wolnego, że nie można w nim wykonywać żadnych akcji i chwytów z udziałem nóg czyli m.in.: “schodzić do nóg”, “haczyć”, a także wykonywać rzutów operując nogami.
Walka toczyć się może w pozycji stojącej – tzw. stójce i pozycji parterowej, gdy przeciwnik klęczy na kolanach i podpiera się rękoma. W obu tych pozycjach są grupy chwytów i obron, a stosowane umiejętnie w walce stwarzają widowisko pełne ekspresji, dynamiki oraz zaskakujących sytuacji.
W pozycji parterowej wyróżnić możemy następujące grupy rzutów: dźwigania do suplesu, odwrotnego pasa, wózki, czyli przetaczanie i chwyty, w których atakujemy ręce (zwane potocznie hamerlokami, kluczami i nelsonami).
W pozycji stojącej grup chwytów i ich odmian jest znacznie więcej. Do podstawowych należą: rzuty suplesowe, rzuty biodrowe, powalenia, posadki, rzuty przez bark i wywrotki. Do bardzo spektakularnych należą suplesy, które polegają na przerzuceniu przeciwnika przez siebie poprzez mocne wygięcie tułowia do tyłu.

Źródło www.zapasy.org.pl